venerdì, gennaio 05, 2007

La "misura" del tempo...

Quando l'uomo si è reso conto che non c'era la possibilità che il sole non sorgesse la mattina, ha cominciato a misurare il tempo... anche se non lo ha mai capito! Sentiva tuttavia la necessità che fosse qualcosa che si potesse misurare o con delle incisioni su ossa e pietre, o con dei geroglifici complicatissimi, o attraverso i computers.
L'umanità ha fatto passi da giganti nel misurare sempre più precisamente il tempo, ma non nello spenderlo...
Il dominio occidentale nel mondo ci fa dimenticare che ci sono altri calendari più vecchi del nostro. Nonostante noi ci troviamo solo nel 2007, per il calendario ebraico siamo nel 5767, i discendenti dei Maya nell' "indifferente" 5126, per i musulmani invece siamo appena nel 1427... invece con gli induisti c'è il problema della multiscissione. Separati il molte "sottoreligioni" e divinità locali, l'India cerca da anni di riunire gli oltre trenta calendari diversi in uno. In base ad una legge ufficiale il 2007 cristiano equivale all'anno 2551. I cinesi hanno dovuto confrontarsi con grandi problemi, in quanto chiunque prendeva il potere cambiava a proprio piacimento il alendario. Per loro però il giorno 18 Febbraio del 2007 si passerà dall'anno del Cane a quello del Maiale.
Dopo tutto questo ci rendiamo conto che la cosa più importante non è la misura del tempo, ma il come spenderlo...
Il denaro può comprare tutto - anche l'amore, come spiega Rhett Butler, nel film "Via col Vento", a Scarlett O'Hara -, tranne il tempo.
Questo blog non ha nessuna soluzione a tal proposito, desidererebbe però far riflettere, attraverso la poesia di Kostantinos Kavafis e la sua energia linguistica stregante, su quanto esso sia prezioso e su quanto sia necessario averne rispetto.
..

Candele
Stanno i giorni futuri innanzi a noi
come una fila di candele accese -
dorate, calde e vivide.
.
Restano indietro i giorni del passato,
penosa riga di candele spente:
le più vicine danno fumo ancora,
fredde, disfatte e storte.
.
Non le voglio vedere: m'accora il loro aspetto,
la memoria m'accora del loro antico lume.
E guardo avanti le candele accese.
.
Non mi voglio voltare, ch'io non scorga, in un brivido,
come s'allunga presto la tenebrosa riga,
come crescono presto le mie candele spente.
.
Kεριά
.
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξωτι
γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

6 commenti:

Anonimo ha detto...

O Kωστάκης του Πέτρου-Iωάννη Kαβάφη και της Xαρίκλειας Φωτιάδη, μέσα από το ανοιχτό μυαλό του, την ευρεία παιδεία του, την μεθοδική εργασία και την δύναμη και την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς του, εχεί γίνει ο ποιητής K.Π. Kαβάφης.
Tα υπόλοιπα ήταν ζήτημα χρόνου......

Dimitrios

Orizzontidelgusto ha detto...

@isola,
non aggiungo altro!

@Dimitrios,
bisogna assolutamente tradurre, in quanto in una frase sei riuscito a "contenere" tutta la verità!
" Il piccolo Kostantinos, figlio di Pietro-Giovanni Kavafi e di Hariklea Fotiadi, attraverso la sua mente aperta, la sua educazione enciclopedica, il suo lavoro meticoloso e la sua forte e "particolare" personalità, diviene il poeta K. P. Kavafis!
Il resto è stato questione di tempo..."

Anonimo ha detto...

Το θέμα είναι ο χρόνος. Το θέμα είναι πάντα ο χρόνος. Ο παλιός κι ο νέος, εσύ ως νέος - εσύ ως παλαιός των ημερών. Η τριβή μας με τον χρόνο και η τριβή μας με την αδιάκοπη συνείδηση του χρόνου απέχουν μεταξύ τους όσο τα κατεξοχήν στοιχεία που διαφοροποιούν και σημαίνουν τον χρόνο, όσο δηλαδή η μέρα με τη νύχτα. Θα μεγαλώσεις και θα πεθάνεις θες δεν θες, αλλά άλλο η επίγνωση της θνητότητάς σου και του πεπερασμένου του χρόνου σου κι εντελώς άλλο η διαρκής καταδυνάστευσή σου από τον καθημερινό χρόνο, ωσάν αυτός να υπήρχε στ΄αλήθεια.
Δεν υπάρχει.
Αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι δεν υπάρχει, παρά μόνο αν τον πιστέψεις γι' αληθινό.
Μ' άλλα λόγια προσπάθησε να ζήσεις πριν πεθάνεις, γιατί το ότι θα πεθάνεις είναι σίγουρο, ενώ το ότι θα ζήσεις όχι.

Dimitrios

Anonimo ha detto...

Ελευθερος χρονος= ποιότητα ζωής
Γι αυτό προσπαθούν να μας τον στερήσουν κάποιοι με την αύξηση της απασχόλησης. Γιατί το θάνατο τον έχουμε σίγουρο.Θέλουν όμως να κάνουν σίγουρη και τη ....μη ζωή,άρα μη γνώση, άρα.....,άρα....
Εμείς όμως οι ρομαντικοί θα τον κρατάμε ακόμα και μέσα στη σκέψη μας και έτσι δεν θα μπορέσει να μας στερήσει κανείς τη δημιουργια της ποιότητάς μας.

Anonimo ha detto...

Καλή χρονιά σε όλους!
Buon anno a tutti!

Anonimo ha detto...

Τέσσερα κεριά έκαιγαν απαλά φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο. Η νύχτα ήταν τόσο ήσυχη που μπορούσες να τα ακούς να σιγοψιθυρίζουν…

“Είμαι η Ειρήνη, όμως κανένας δε φροντίζει να διατηρεί τη φλόγα μου, μάλλον θα πρέπει να αποχωρήσω”, ακούστηκε να ψιθυρίζει το πρώτο κερί και αργόσβησε.

“Είμαι η Πίστη, μα κανένας δε φαίνεται να με χρειάζεται πλέον, οπότε δεν υπάρχει νόημα να παραμένω αναμμένη”, είπε το δεύτερο κερί την ώρα που ένα απαλό αεράκι έσβηνε τη φλόγα του.

“Είμαι η Αγάπη, δεν έχω την αντοχή να διατηρήσω τη φλόγα μου. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν σημασία και δεν κατανοούν την αξία μου. Έχουν πάψει να αγαπάνε ακόμα και τα πιο κοντινά τους άτομα.” ψιθύρισε το τρίτο κερί και έσβησε.

Ένα μικρό κοριτσάκι άνοιξε ξαφνικά την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξε τα σβησμένα κεριά και με βουρκωμένα μάτια τους είπε: “Γιατί δεν είστε αναμμένα; Θα έπρεπε να είστε αναμμένα μέχρι το τέλος”

Τότε μοναχά μίλησε το τέταρτο κερί. “Μη κλαις, της είπε. Όσο υπάρχω εγώ και διατηρώ τη φλόγα μου, μπορούμε να ανάψουμε και πάλι τα σβησμένα κεριά. Το όνομα μου είναι Ελπίδα…”

Dimitrios